Nationale Cochlear Implantaat Dag, omdat horen niet vanzelfsprekend is
Door Nancy: 23 februari werd de Nationale Cochlear Implantaat Dag in Utrecht “gevierd” met een symposium. Helaas was het voor ons onmogelijk om daarbij aanwezig te zijn. Wel betekend de wereld ci (cochlear implantaat) dag voor ons even stilstaan. Stilstaan en terug denken aan wat ons heeft gebracht en nog altijd brengt.
Nationale Cochlear Implantaat Dag, omdat horen niet vanzelfsprekend is
Elk jaar op 25 februari is het Nationale Cochlear Implantaat Dag. Vandaag dus. Deze dag is er gekomen om aandacht te vragen voor het horen met een Cochlear Implantaat. Dit jaar is het 60 jaar geleden dat het eerste cochlear implantaat in gebruik werd genomen. Wat zijn er grote vooruitgangen gemaakt in die 60 jaar. Van grote kastjes die op het lichaam gedragen werden, naar kleine oorhangers. Met nu zelf de nieuwste ci, de Kanso, die enkel op het hoofd gedragen wordt. Op het moment dat je te horen krijgt dat je kindje doof is gaat er veel door je heen.
Mijn voornaamste gedachte en beeld was het beeld van vroeger. Mensen die niet konden horen werden weggestopt in instellingen, ze waren dom. Gebaren werd niet toegestaan ze werden “gedwongen” orale taal te gebruiken. Wat had ik een verkeerd beeld in mijn hoofd zitten. Dankbaar dat onze heren in deze tijd geboren zijn, in deze tijd mogen opgroeien. De tijd van de vele mogelijkheden voor dove en slechthorende mensen. De tijd waarin ze gezien worden als een volwaardig persoon. Tevens voel ik ook een enorme bewondering en dankbaarheid naar alle “vroegere” dove mensen, die zo gestreden hebben voor gebarentaal, voor bestaansrecht en gelijke behandeling.
Als gezin met twee trotse ci dragers, doet zo’n dag wel iets met ons. We zijn dankbaar dat deze mogelijkheid er is voor onze mannen. Dagelijks genieten ze van hun manier van horen. We zijn dankbaar voor de ontwikkelingen die er nog altijd zijn en welke op dit moment enorm snel lijken te gaan.
Wat waren onze verwachtingen?
Vijf jaar ci ervaringen
Als ik terug kijk op die 5 jaar dat we nu “ervaringen” hebben met een ci, heeft het veel verschillende dingen gebracht. Soms verafschuw ik dat ding. Puur om de reden dat alles grijs wordt. Je hebt horend, slechthorend en doof. Ik vind mijn kinderen doof, ze horen met behulp van een hulpmiddel. Maar dat maakt ze niet horend. Maar ook niet slechthorend. Ze zijn en blijven doof. Juist dat stukje, is voor veel mensen moeilijk te begrijpen en te snappen. Maar niet alleen mensen, ook instanties, zorgverzekeraar, de begeleidende cluster 2 instelling….alles is een strijd. Een strijd die je op den duur opbreekt. Iets waar ik nu heel erg tegenaan loop.
