Voordat ik de diagnose PCOS kreeg, had ik nog nooit van deze aandoening gehoord. Sterker nog; ik moest het zelfs Googelen: Polycysteus Ovariumsyndroom, PCOS. 5 tot 15% van de vrouwen krijgt ermee te maken, sommigen zelfs ongediagnosticeerd. Dat wil zeggen dat er dus vrouwen zijn met de symptomen, maar niet weten waar dit vandaan komt.

Er wordt zo weinig gesproken over PCOS, dat ik hier graag even je aandacht voor wil vragen. Misschien herken jij ook bepaalde symptomen, die je nooit ergens aan hebt kunnen linken. Ik zal dit zo goed mogelijk proberen uit te schrijven en je onderaan mijn persoonlijke verhaal vertellen.

Wat is PCOS?

Bij PCOS rijpen de eicellen niet. Dit kan meerdere oorzaken hebben en het is altijd hormonaal.
Bijvoorbeeld;
• een tekort of teveel aan het luteïniserend hormoon (het hormoon dat je eicel doet rijpen)
• teveel aan insuline
• teveel testosteron
• tekort aan het follikel stimulerend hormoon

PCOS kan erfelijk zijn, maar overgewicht kan er ook voor zorgen dat je PCOS krijgt of andersom. In het tweede geval kan je door middel van gewichtsverlies en sport de kans op een natuurlijke eisprong vergroten.

De symptomen van PCOS:

• onregelmatige of geen menstruatie
• onvruchtbaarheid
• acne
• mannelijke lichaamsbeharing
• te hoog cholesterol
• verhoogde bloeddruk
• depressie of angstaanvallen
• overgewicht en obesitas
• diabetes type 2
• slaapapneu

Herken je een aantal symptomen? Raadpleeg dan eventueel je huisarts voor een diagnose.

Laat ik wel heel duidelijk zijn over de genezing van PCOS: deze is er (nog) niet.
Het is een hormonale aandoening. Je hormonen veranderen continu, dus het kan zijn dat je af en toe een eisprong hebt of dat je er door de tijd “overheen groeit”. Je kan natuurlijk wel de symptomen bestrijden door zo gezond mogelijk te eten en veel te bewegen. Wat de overbeharing betreft: scheermesjes, hars en lasertechniek. Ik investeer erin.

Mijn ervaring met PCOS

Het was 2011. Mijn man en ik besloten dat we klaar waren om een gezin te starten. Het was een heel spannend moment. Wat je jaren probeert te voorkomen door middel van anticonceptie, mag nu gebeuren en heel graag en snel! De eerste stap was stoppen met anticonceptie. De eerste 3 maanden merkten we niet dat er iets aan de hand was. Ik had een gewone cyclus, maar ik raakte niet zwanger. Ach, dat kan. sommigen hebben een jaar nodig, hield ik me voor. Na die 3 maanden veranderde het ineens: ik werd niet meer ongesteld. Het eerste wat er door mijn hoofd ging was dat ik zwanger was, maar de zwangerschapstesten waren negatief. Voor de zekerheid nog een maandje wachten, maar niets.

Naar de huisarts

Tijd om contact op te nemen met de huisarts, die me heel veel voorschreef voordat hij me uiteindelijk naar de gynaecoloog doorverwees. Ik moest bijvoorbeeld mijn cyclus resetten door middel van hormonen, maar dat deed ook verder niets.
Hij vertelde me uiteindelijk – zonder verdere uitleg – dat ik waarschijnlijk cystes op mijn eierstokken had en verwees me door. Van deze uitleg werd ik heel zenuwachtig. Cystes? Als in kanker of iets? Zo heb ik tot de afspraak bij de gynaecoloog enorm in de zenuwen gezeten.

Bij de gynaecoloog werd er een echo gemaakt van mijn eierstokken en kreeg ik per direct de diagnose PCOS. Cystes inderdaad, maar als in eitjes, die als een trosje aan je eierstokken hangen en daar blijven, omdat ze niet kunnen rijpen. Dit moment was het moment dat ik mij ging realiseren dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan. Er zou zelfs een kans zijn dat ik helemaal nooit kinderen zou krijgen.

Hallo PCOS, dag spontaniteit

Vanaf nu werd het romantische plaatje meteen kapot geslagen. Ik moest mijn lichaam opnieuw resetten. Zodra ik een menstruatie kreeg moest ik Clomid gaan slikken, iedere maand naar het ziekenhuis voor bloedtesten en follikelmetingen, dagen tellen en dit riedeltje net zolang herhalen tot ik zwanger zou worden. ALS ik zwanger zou worden. Mijn man zijn vruchtbaarheid moest ook worden getest om alles uit te sluiten. Dit was het leven op dat moment. Misschien zou ik tussendoor ook nog eens mijn baarmoeder en eierstokken moeten laten doorspuiten om te zien of er ergens verstoppingen zaten.

En als dit allemaal niet zou werken, konden we uiteindelijk door op IVF. Oh boy.
Lichamelijk was dit allemaal te doen, maar geestelijk ging ik er aan onderdoor. Door de hormonen kreeg ik depressieve stemmingen, angstaanvallen en was ik erg onverschillig. Het idee dat ik dit deed voor een kindje, sleepte mij erdoor.

De test van het jaar

29 april, om precies te zijn. De dag voor Koninginnedag. Ik deed voor de zekerheid een test, omdat ik de volgende dag zou gaan feesten en er zeker van wilde zijn dat ik het niet zou verpesten met een paar glazen alcohol, mocht ik toch zwanger zijn geraakt.
Postitief.
WAT? Nog een test: positief.
Ik eiste een bloedtest in het ziekenhuis en later die middag kreeg ik te horen dat ik zwanger was.

De 7 maanden die ik zwanger was (ik kreeg uiteindelijk ook nog een vroeggeboorte), heb ik het niet kunnen geloven. Tot op vandaag kan ik nog steeds naar allebei mijn kinderen kijken en het niet geloven dat ze echt van mij zijn. Allebei mijn zoons zijn op deze manier verwekt en ik sta er elke dag bij stil dat het anders had kunnen zijn. Het is niet vanzelfsprekend.
Er zijn bijvoorbeeld stellen kerngezond, die maar niet zwanger kunnen raken en er zijn stellen die tevergeefs alles proberen en elke behandeling doorstaan en het maar niet voor elkaar krijgen.

PCOS, ik was sterker dan jou. Je hebt me niet gekregen. Liefs Kimberley

Bron foto met zwarte wolken: shutterstock