Prietpraat | 6 hilarische conversaties met Melanie’s peuterzoon
2018 is aangebroken. Het jaar waarin mijn kleine babyboy alweer drie wordt en behóórlijk wat praatjes krijgt. (En mij regelmatig te slim af is…) Een prietpraat-compilatie van de afgelopen weken.
#1 – prietpraat met mama
“Quinten, wil je alsjeblieft geen half afgekauwde oliebol terug op de schaal leggen?”
– “Waarom?”
“Omdat dat niet heel erg fris is.”
– “Waarom?”
“Omdat andere mensen misschien ook nog wel een oliebol van die schaal willen eten.”
– “Waarom?”
“Omdat anderen ook oliebollen lekker vinden.”
– “Waarom?”
“OMDAT IK HET ZEG, VERDORIE!”
– “Mama? Waarom ben je boos??” (met z’n liefste stemmetje…)
#2 – mama is weer de klos
Na vier halve koeien met ketchup en drie bakken snoep: “Mama, ik wil wat anders.”
– “Wat zou je willen dan, Quinten.”
“Dropjes!”
– “Maar lieverd, ik heb geen dropjes.”
“Oh, dan wil ik pepernoten.”
Huh? Wàt? Lekker adrem, darling. Maar gaat niet gebeuren.
#3 – prietpraat met oma Jacqueline
“Quinten, krijgt oma nog een knuffel?”
Quinten kijkt vertwijfeld naar oma en zegt: “Nee, oma, gaat niet gebeuren.” (Zie punt 2, dat zeg ik dus nooit #spiegel.)
#4 – en wéér is mama aan de beurt
Stel je voor: een flinke drukke middag, met een hyperactieve peuter die zichzelf compleet in de weg loopt en met speelgoed begint te smijten. “Quinten, als je dat nu niet oppakt, zet ik je op de gang.”
– “Oké, mama.” loopt naar de gang, doet de deur achter zich dicht en gaat op de trap zitten wachten. Pffffff, soms weet ik het écht niet meer, hoor!
#5 – in het circus met mama en tante Kim, 2x prietpraat
En acrobaat haalt de bizarste capriolen uit, Quinten kijkt zijn tante Kim aan en zegt: “Da’s ook wat…” en dan vooral die handgebaartjes erbij. Ontzettende wijsneus.
Vervolgens vertelt tante Kim hem dat we straks doorgaan naar oma Seetje, waarop hij zegt: “Dat méén je niet, Kim.” Niet dat ik dat niet heel vaak zeg, of zo, hoor!
#6 – heb je dat héél goed begrepen?
Ik zit, totaal pedagogisch verantwoord, op ooghoogte voor hem om hem uit te leggen waarom iets niet mag. Hij pakt, nee, grijpt mij bij mijn kin en zegt: “Heb je dat héél goed begrepen, mama?” Ik heb de binnenkant van mijn wang stuk gebeten, maar een lach kon niet worden voorkomen.
Ik geniet hier echt van, hoewel het soms ook enorm lastig is. Manlief en ik zitten regelmatig proestend aan het avondeten en moeten echt afwisselen wie er nu pedagogisch verantwoord moet zijn, en wie er in lachen mag uitbarsten.
Hebben jullie nog leuke voorbeelden van gekke peuter prietpraat?