Verjaardag nummer twee: Best wel een dingetje

Lieve ‘baby’ Q. Hoe kun je nu alweer twee zijn? Ik ben trots dat je opgroeit als zo’n lief en open ventje, maar tegelijkertijd zou ik graag willen dat je nog even een beetje klein blijft. Gewoon, heel even nog… Maar in plaats daarvan vieren we vandaag alweer jouw tweede verjaardag. 

Want om het ouderschap nog even wat moeilijker te maken, worden kinderen ook nog groter. En geeft dat allemaal tegenstrijdige gevoelens. Allereerst heb je eindelijk door hoe je met je baby om moet gaan, maar is hij na twee keer knipperen verandert in een peuter van twee.

Sneltreinvaart of klein blijven?

Aan de ene kant kan het me allemaal niet snel genoeg gaan. Vooral door zijn voorgeschiedenis (deel 1, deel 2 en deel 3) ben ik héél erg benieuwd hoe hij zich in de toekomst gaat ontwikkelen. Maar tegelijkertijd mag hij van mij nog wel even weer wat kleiner worden. Ik heb dan écht het geluk dat wij een knuffelkont hebben gemaakt die ‘s avonds voor het slapen nog even héérlijk tegen je aan kruipt. (“Mama ook sjape?”)

Mijlpalen en de dubbele gevoelens die ik daarbij had

Tot nu toe ontwikkelt hij zich fantastisch. Hij rolde zich om toen hij drie maanden was, bij vier maanden at hij zijn eerste groenteprakje (hij keek ons letterlijk het eten uit de mond) en vanaf een maand of negen kroop hij als een gek door het huis. Allemaal zaken waar ik enorm trots op was, maar ook elke keer een zucht heb moeten slaken. Want ja, hij ontwikkelt en groeit steeds meer. Maar mijn kleine ‘baby’ Q, die volledig afhankelijk was van ons, is nu een peuter met een (af en toe) enorm grote bek, maar vooral ook een heel lief en open hart.

Heel, heel, heel erg gevoelig

En dat is waar ik het meest trots op ben. Onze zoon is (en dat zeg ik niet, omdat hij mijn zoon is) één van de liefste, gevoeligste kindjes die ik ken. Hij voelt stemmingen van mensen perfect aan en weet dan ook donders goed wanneer het tijd is voor een knuffel of wanneer puberaal peutergedrag toch nog geoorloofd is. Als je in zijn ogen kijkt, kijk je recht in zijn ziel. Dat was al toen hij net geboren was en ik had verwacht dat dat zou verminderen. Maar nee joh, dat wordt alleen maar meer.

En dat heeft ook zijn nadelen. Want hij moet daarin wel begeleid worden. Het is namelijk niet gezond om alle gevoelens van iedereen op te pakken en daar wat mee te doen. Dat kán ook niet. Langzamerhand kan ik hem leren hoe hij zich daar, in sommige gevallen, van af kan sluiten. Tijdens een drukke verjaardag kan hij dan bij me komen en vraagt: “Mama, even buiten?” Of als de verjaardag thuis is, wil hij graag even naar boven. Tien minuutjes is voldoende, dan kan hij er weer tegenaan. Ik vind dat knap van hem. Hij geeft heel duidelijk zijn grens aan en dat is iets waar mama nog veel van zou kunnen leren.

Verjaardag nummer twee

Vandaag (als ik dit schrijf, woensdag 19 april) vieren we ‘baby’ Q zijn tweede verjaardag. Vanaf nu dus écht geen ‘baby’ meer. Hij heeft van opa en oma een grote-jongens bed gekregen en van ons een trampoline (“baing, baing, baing”). We gaan lekker ontbijten bij de Hema (“brrroodje dorrrrp, papa?”) en daarna gaat papa lekker met hem zwemmen, zodat ik het huis kan schoonmaken, laatste boodschappen kan doen, traktaties voor bij de opvang maken, alles voorbereiden voor het feestje… Want tja, verjaardagen. Mij is het eigenlijk ook allemaal véél te druk. ;)