Ziekenhuiscontroles – het doet me niets meer

De laatste tijd hoor ik het me steeds vaker zeggen. Die ziekenhuiscontroles, het doet me niets meer. Het is iets wat moet, maar er hangt niets meer vanaf voor mij. Met Quinten gaat het goed, dat is nog nooit anders geweest en gaat ook nooit anders worden.

(Waarom onze zoon voor controle moet lees je in mijn artikelen ‘Het lijkt pas gisteren’, deel 1, deel 2 en deel 3.)

Nare dromen

Steevast blijf ik roepen dat ik helemaal verwerkt heb wat er allemaal is gebeurd na de geboorte van Quinten. Ik schrik niet meer wakker uit een droom, waarin ik Quinten voor de duizendste keer los moet laten, omdat iemand anders iets voor hem moest doen (opereren) wat ik niet zelf kon. Ik kon hem niet geven wat hij nodig had op dat moment, maar heb hem wel alles gegeven wat ik wél kon.

De geur van handalcohol

Ik heb niet meer regelmatig de geur van die handalcohol uit het ziekenhuis in mijn neus, terwijl die eigenlijk nergens meer om mij heen is. Ik heb wel voor eeuwig en altijd een schijthekel aan die geur. Hetzelfde geldt voor de Pampers-billendoekjes. Die haal ik dus nooit in huis, omdat die me direct aan de ziekenhuizen doen denken.
Ik kan verder weer normaal functioneren, zonder regelmatig emotioneel te worden over wat ons overkomen is. Ik kan zelfs zonder veel problemen en emotie op controle naar het MST, waar ze Quinten één keer per halfjaar willen zien.

Ziekenhuiscontroles in Zwolle

Wat ik niet kan is terug naar het Isala in Zwolle of het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Daar ligt nog zóveel emotie. In Zwolle zijn we nu twee keer terug geweest voor een controle. Ik weet nog dat de eerste controle een MRI betrof en ik weer terug was op die NICU met een baby van 3 maanden, die weer onder zeil moest. Dat vond ik heel heftig. Maar ook heel fijn. Ik sprak de verpleegster van toen nog even weer. Ik was nu niet net bevallen en kon alles veel beter plaatsen. Het leek niet meer op een roes, dit is waar we waren geweest, zo is het gelopen. Alles was helder, waar het vlak na de geboorte van Quinten één waas was. Ik heb daar mijn verdriet opgehaald en dat voelde goed.

Ziekenhuiscontroles voorbereiden

Ik kan me er nu op voorbereiden als we er naartoe moeten. Zet vragen op papier en ga in gesprek met de kinderarts. We hoeven niet meer terug naar de afdeling. Die is afgesloten, zowel fysiek als in mijn hoofd. Ik heb er minder moeite mee. Totdat ik laatst per ongeluk in Zwolle een verkeerde afslag nam en zonder enige voorbereiding langs het Isala Ziekenhuis reed. Oeps… Tranen, trillen, ik wilde er zo snel mogelijk van weg. Ben ik er eigenlijk wel klaar mee?

Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht

In Utrecht ben ik nooit terug geweest. Daar hebben we geen ziekenhuiscontroles. We kregen ongeveer een jaar geleden een uitnodiging om, met de ouders die in diezelfde periode met hun kindje op die afdeling zijn geweest, terug te komen om te kijken en te praten met elkaar. Manlief wilde dit niet, dus ik ben ook niet gegaan. Hier heb ik enorm veel spijt van.
Ik zou heel graag nog een keer terug willen. Nog even dat stukje wandelen van het Ronald McDonald naar het ziekenhuis en naar Quinten zijn afdeling. Nog één keer van die afdeling naar de operatiekamer lopen. En weer terug naar zijn afdeling, waar we de moeilijkste twee uur van ons leven hebben gewacht. Gewacht op een telefoontje van de neurochirurg die vertelde dat alles goed was gegaan.
Maar nu wil ik dat doen, terwijl ik helder ben. Terwijl ik niet sta te wankelen op mijn benen (5 dagen na keizersnede). Terwijl ik nu even mijn emoties op zijn beloop kan laten. Alles in me op kan zuigen en helder in mijn geheugen terug kan zetten.
Want dat heb ik in die tijd te weinig gedaan. Er was teveel te doen, ik was te druk met overleven en herstellen en daarmee was er te weinig ruimte voor mijn emoties en verdriet. Dat voel en realiseer ik me nu ik dit schrijf. (Voor wie van leedvermaak houdt: tranen met tuiten…)
Er ligt daar nog zoveel verdriet van mij, misschien is het tijd om ook dat binnenkort eens op te gaan halen.

Wow… Ik ben er eigenlijk nog helemaal niet klaar mee…