Ik mocht geen borstvoeding geven

Zes weken te vroeg kwam mijn dochter ter wereld en ik mocht geen borstvoeding geven? Ik was nog duf van de narcose en het besef van de bevalling moest er op de één of ander manier nog in ‘kicken’. “Geen borstvoeding? Maar ze is té vroeg, ze is zo klein, ze heeft het toch nodig?

En ja dat klopte ook. Door Leia’s vroeggeboorte én laag geboortegewicht was het absoluut beter geweest voor haar om borstvoeding te krijgen. Maar ik mocht geen borstvoeding geven, iets waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds teleurgesteld in ben. Mijn bevalling was heftig, snel en vooral heel erg bloederig. Denk aan een smerige horrorfilm zoals de Exorcist ofzo. Ik verloor zo’n 3,5 liter waardoor ik af en toe weg zakte tussen het persen door.. Wat dat betreft hield de adrenaline mij op de been en binnen een kwartier kwam daar ons mini mensje ter wereld. Alles gebeurde in een waas om mij heen en in no-time lag ik alleen in verloskamer met een iet wat stuntelige verpleegster om mij heen. Nadat mijn man nog even om het hoekje kwam kijken ging het mis, de verpleegster keek met grote ogen van mij naar het apparaat waar ik aan vast lag. Alarmbellen rinkelden en ik hoorde ze in de verte, de verre verte. Voor ik het wist werd ik opgetild, op een bed gegooid en door de gang geslingerd naar de O.K. We botsten ongeveer tegen elk obstakel die we tegen kwamen en ik snapte er geen hol van. “Ik voel me niet zo lekker, ik ben moe. Waar is mijn man? Ik wil mijn man!” Mijn ogen begonnen te draaien en ik merkte dat ik weg viel. Bij de O.K. aangekomen werd ik van het bed naar de operatietafel geslingerd. Het is ongeveer 15:45 uur in de middag en mensen rennen en vliegen om mij heen. “Mevrouw Pater, u bent te veel bloed verloren en uw placenta wil niet loslaten. We gaan u even laten slapen, telt u maar even terug vanaf de 10”.

10, 9, zzzzzzzzzz

Ik geloof dat het rond de klok van 18.30 à 19.00 uur was toen ik bij kwam. Totaal gedesoriënteerd. Waar the fuck ben ik? Ik val weer in slaap en word even later weer wakker. Ik schrik me kapot van een broeder die met z’n kop boven mijn hoofd hangt en schreeuwt, “ze is wakker, haal haar man maar op.” Ja, nu ben ik zeker weten wakker. Wat is er in vredesnaam gebeurd? Ik krijg water via een rietje van een verpleegster en val weer in slaap. Wanneer ik weer wakker wordt zie ik Marco zitten, angstig en bezorgd. “Hey”. “Hey” zeg ik terug met een mega rauwe stem, ik zie een stukje opluchting in de zucht die hij slaakt. Hoe gaat het met onze dochter? Is alles oké? Zijn één van de eerste vragen die ik stel. “Ze ligt in de couveuse, op een eigen kamertje. Het is een pittig dametje, net zoals haar moeder!” Ik zucht. Ik voel me echt verrot. “Mag ik naar haar toe?” 

Geen borstvoeding

In mijn bed word ik naar het afgesloten kamertje van Leia gebracht. Deur één gaat open, ik kom in een ruimte waar ik mijn handen moet wassen en desinfecteren. Normaal gesproken hoor je ook een witte jas te dragen, maar ik kom net van een steriele operatiekamer dus ik mag zo verder. Deur twee. Ik word met het bed naast de couveuse gereden en ik staar. Ik staar naar een mini mensje in een glazenhuisje en ik weet niet hoe ik mij voel. Ik hoor gelukkig te zijn, maar ik voel niks. Ik krijg kort te horen dat ik geen borstvoeding mag gaan geven omdat mijn lichaam te zwak te was. Blijkbaar was niet alleen mijn placenta manueel verwijderd, maar hebben ze mij ook een bloed transfusie gegeven omdat ik gewoon te veel heb verloren, ook wel bekend als een fluxus in medische termen. Borstvoeding zou op dat moment te veel van mij vragen en mijn herstel tegenwerken. Tot op de dag van vandaag voel ik mij schuldig, alsof ik heb gefaald, terwijl ik ook weet dat ik hier geen schuld aan had. Verstand en hart die in oorlog zijn met elkaar.