Het lijkt pas gisteren… deel 2

Vorige week schreef ik vanaf het moment dat we de positieve zwangerschapstest in handen hadden, tot de geboorte. Hier kun je dat nog eens nalezen. In dit gedeelte vertel ik meer over de tijd in het ziekenhuis met zoonlief Quinten.

Het lijkt pas gisteren dat ons werd verteld dat Quinten waarschijnlijk geopereerd ging worden en dat we daarvoor naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht moeten. Wéér in de ambulance. Ik kan mijn gevoel en gedachten niet beschrijven toen ik het logo van het WKZ boven de ingang zag hangen. Dat was iets dat ik alleen op tv zag, niet iets waar ik mijn eigen kindje naar binnen moet brengen! Quinten wordt hier geplaatst op de ‘medium care’ afdeling. Ik laat hem opnieuw nóg verder los, nu mogen we naar het Ronald McDonald-huis aan de overkant.

Het lijkt pas gisteren dat we kennis maakten met de neurochirurg die 10 minuten daarna Quinten zou opereren. Ik loop met Quinten mee en leg hem zelf op de operatietafel. Ze brengen hem onder narcose en dan moet ik écht weg. Die 2 uren waren zó verschrikkelijk zwaar, wetend dat ze in ons kleine ventje zijn schedeltje bezig zijn. We hebben even in onze kamer in het Ronald McDonald-huis doorgebracht. Maar na een uur wilden we terug naar het ziekenhuis. We hebben op de afdeling, naast zijn lege wiegje zitten wachten… Uiteindelijk werd ik gebeld, mobiel… De neurochirurg belde om te vertellen dat alles prima verlopen was. Wat vond ik dat ontzettend prettig en persoonlijk. Voordat de verpleegsters van Quinten werden gebeld, werd ik eerst netjes gebeld. We moesten nog wel even wachten, maar de mensen van de uitslaapkamer bellen met de afdeling wanneer we weer naar hem toe mogen.

Het lijkt pas gisteren dat we die verkoeverkamer op lopen en we hem zien. Voor het eerst realiseer ik mij dat hij voorgoed niet meer ‘onbeschadigd’ is. Hij slaapt nog en de wonden hebben ze allemaal onbedekt gelaten, daar schrik ik eerst even van. Langzamerhand wordt hij wakker en mag hij weer naar zijn eigen afdeling. Ik mag hem de fles geven, maar voor het eerst weet ik even niet wat ik met hem aan moet. Ik ben bang, bang om hem pijn te doen, bang om iets kapot te maken. Onze vreetzak is niet tevreden met een halve voeding en wil gelijk de volledige fles drinken. Hij doet het hartstikke goed en mag bijna direct van het infuus met vocht af.

Het lijkt pas gisteren dat de kinderarts ons verteld dat Quinten over een paar dagen naar huis mag. En het is pas vier dagen na de operatie! Wat is onze zoon een topper! Die paar dagen die we nog moeten overbruggen zijn wel spannend, want als Quinten koorts krijgt moet hij blijven. Dit kan namelijk duiden op een infectie aan de drain.

Het lijkt pas gisteren dat we met de maxicosi de afdeling oplopen. Een week na de operatie We hebben onze Ronald Mc-Donald kamer helemaal opgeruimd en mogen hem eindelijk meenemen naar huis. Eindelijk! Eindelijk mogen we onze wandelwagen gebruiken en trots als een pauw (en een beetje ruziemakend over die de wagen mag duwen) lopen we naar buiten. Het ziekenhuis uit. Op naar onze auto die ons eindelijk naar huis gaat brengen.

Het lijkt pas gisteren dat we thuis warm onthaald worden door mijn ouders en onze lieve hond, die we natuurlijk ook ruim drie weken hebben moeten missen. We krijgen beschuit met muisjes, maar dan is het tijd dat ze gaan en dat wij alleen zijn. Alleen met een drie weken oude baby, terwijl we er eigenlijk op gerekend hadden dat we met een (maximaal) drie dagen oude baby naar huis zouden gaan en opgevangen zouden worden door de kraamverzorgster. Maar eigenlijk heb ik liever niet dat ze weggaan. Want kunnen wij dit eigenlijk wel allemaal zelf?

Volgende week: Het lijkt pas gisteren dat ons ‘normale’ leventje start. Met als toevoeging, baby Quinten. Maar is het eigenlijk allemaal zo normaal?