Andrea | Ik hou van mij! Ja toch?!
Ik hou van mij! Kort geleden hoorde ik een stel ouders ruziën. Dochterlief eiste veel aandacht, moeder was OP en vader….tja wat hij wel of juist niet deed, dat weet ik ook niet precies. Het meisje huilde tranen met tuiten en de ouders deelden met groot volume hun ongezouten mening over elkaar. Moeder was het zat om overal alleen voor te staan en altijd maar te moeten zorgen.
Tja, ik dacht direct aan mijn eerste blog. Het klonk niet als hun eerste ruzie. Eerdere ruzies werden erbij gehaald en zoals we weten; in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst dus ging het van kwaad tot erger. Ligt dit dan aan het kind? Nee, dat nooit. Natuurlijk kunnen we ze zo nu en dan achter het behang plakken maar van inborst wil een kind zijn ouders nooit kwetsen. Maar hoe kan deze jonge moeder nu verder?
Simpel toch? Gewoon door van zichzelf te gaan houden
Ik hou van mij!
Harry Jekkers schreef er ooit een liedje over: ik hou van mij, hoor je nooit zingen. Ik hou van mij, wordt nooit gezegd. Ik hou van mij, ga ik nu zingen. Ik hou van mij, van mij alleen ik meen het echt.
Wijze woorden van deze cabaretier, want inderdaad, hierover wordt nooit gezongen en weinig gesproken. Naja, weinig gesproken…..er is een ommekeer gaande waarbij men meer aan zichzelf gaat denken. Niks mis mee hoor, maar in de ontstane “ikke-maatschappij”moeten we natuurlijk ook oppassen dat we niet TE VEEL met onszelf bezig zijn.
Terugkomend op de wanhopige moeder. Ruzie met manlief, een huilend kind en zelf vol woede. Of is het een combinatie van wanhoop en teleurstelling? Heeft ze af en toe de tijd om iets voor zichzelf te doen zonder haar dochter? Had ze het allemaal ook zo anders gedacht toen ze besloot fulltime voor het kleine meiske te gaan zorgen? Ik herken het wel hoor. Misschien in iets minder heftige mate maar ook ik zag de muren weleens op me af komen en vroeg me af; is dit alles? Is dit nu die roze wolk van moeder zijn?
Eerlijk zijn naar jezelf
Het wordt tijd dat we allemaal eerlijk zijn. Dat is de eerste belangrijke stap naar het van jezelf houden, mijns inziens. Want als je eerlijk bent, naar jezelf en naar de ander dan durf je toe te geven dat je het ook niet altijd allemaal weet. Durf je te erkennen dat jouw facebook er misschien wel PERFECT uitziet met alle gelukkige plaatjes maar dit echt niet de dagelijkse gang van zaken is. Durf je te erkennen dat jij soms even compleet in de knoop zit. En nee we hoeven niet allemaal direct naar de psych te rennen. Soms is een goed en eerlijk gesprek met een vriendin of mede-moeder al voldoende. Je hart luchten. Even die ogenschijnlijke perfectie laten varen.
Wie heeft ons in vredesnaam ooit wijsgemaakt dat wij als moeders “perfect” moeten zijn? Waarschijnlijk niemand, behalve wijzelf. Nou, ik weet inmiddels wel beter hoor. Ik ben niet de perfecte moeder. Ik doe alles wat in mijn macht ligt voor mijn kids. Vecht als een leeuwin voor ze maar besef ook dat ik alles doe met MIJN kennis en wijsheid. Misschien pak ik het soms ook compleet verkeerd aan. Nou ja, misschien? Ongetwijfeld! En ja ik moet ook weleens sorry zeggen tegen mijn kids omdat ik uit het niets best boos werd, of ik het verre van bij het rechte eind had. Maakt dit mij een minder goede moeder? Nee, de tijd dat ik dat geloofde is voorbij. Hallo, ik ben ook maar een mens! En ja lieve mede-moeders; wij moeder-mensen mogen ook fouten maken! JIPPIE!
Zulllen we starten met dit eerst voor onszelf te accepteren? Dat we eerlijk tegen onszelf en elkaar mogen zeggen: Ik weet het ook niet altijd, ik doe gewoon mijn best? Wedden dat hiermee al een stukje last van je schouders afvalt?