“De frisse wind waait door mijn leven, maar misschien wel wat te hard. De frisse wind waait door mijn leven, maakt mij stuurloos en verward.” (jurk – ik zou zo graag). Het is even rustig met blogs van mij. Een bewuste keuze op dit moment. Er speelt teveel. Even pas op de plaats en ruimte maken, letterlijk en figuurlijk. 

Langdurige oorontsteking

Enige tijd geleden ben ik door de huisarts doorgestuurd naar de kno arts. Dit omdat ik een oorontsteking heb die niet weg wil gaan. Na drie kuren verder, twee verschillende soorten druppels, vond de huisarts het toch tijd worden dat de kno arts mee ging kijken. Ik was opgelucht en dacht nu ga ik vast goede druppels krijgen en ben ik er zo vanaf. Ik kon gelukkig al binnen één week terecht.

De kno-arts waar ik de afspraak mee had ken ik goed, ik ben er vaak geweest met onze zoontjes. Bij binnenkomst herkende hij me meteen en vroeg direct naar de jongens, hoe is het met ze. Ik vind dat zo attent! Daarna hoorde hij mijn klachten aan, ging in mijn oor kijken. Keek bedenkelijk, mompelde wat in zichzelf. Vrijwel meteen sprak hij uit dat hij het vermoedde had dat dit geen gewone oorontsteking is, maar een oorontsteking achter het trommelvlies, maar om dit zeker te weten moest er een ct scan gemaakt worden.

Claustrofobisch

Voor iemand die zo claustrofobisch is als het maar zijn kan, is een ct scan best wel een ramp. Gelukkig was er direct een plekje voor een ct scan, ik mocht direct door naar de afdeling radiologie. Daar liep ik dan heen, met het zweet op mijn hoofd, in mijn handen, op mijn rug, en gedachtes die alle kanten heengingen. De vrouw die de ct scan deed was zo relaxed! Ze stelde me vrijwel meteen gerust, zo fijn! Dit had al gevolg dat de ct direct goed ging. Oke, ik zweette me een ongeluk, m’n hart wilde uit mijn lijf springen, maar I DID IT!

Cholesteatoom

Twee dagen later kreeg ik de uitslag dat het inderdaad een oorontsteking achter het trommelvlies is, oftewel een cholesteatoom. Een behoorlijk agressieve midden oorontsteking. Daarna volgde nog een hoortest, en blijk ik links een verlies te hebben van 70DB. Het cholestatoom tast mijn gehoorbeentjes aan, waardoor er geleidingsverlies is. Maar dat vind ik niet een het ergste. Als moeder van twee dove jongens kun je dat heel goed relativeren. Maar de klachten die ik heb, die zijn uitputtend. Oorpijn, constante drukpijn achter het oor, hoofdpijn, soms ineens duizelig. Ik voel me gewoon niet fit, niet lekker, niet mezelf. Na eerst weer een tijd te hebben gedruppeld en meerdere malen het oor laten schoon zuigen zijn we tot de conclusie gekomen dat het toch geopereerd moet worden.

Operatie

De operatie staat gepland over vier weken. Duurt minimaal 2,5 uur en ik moet zo en zo één nacht blijven…..Ik heb het zelf echt enorm onderschat allemaal. De operatie maakt me bang, ik voel me daarover echt angstig. Heb ergens zo’n onderbuik gevoel die ik niet wil hebben.

School

Naast dit gedoe met mijn oor,  speelt er natuurlijk ook nog van alles rondom het passend onderwijs van ons oudste mannnetje. Dingen die gewoon écht niet kunnen. Die me zo boos maken, maar vooral die me zo het gevoel geven er letterlijk en figuurlijk alleen voor te staan. Omdat maar weinig mensen het begrijpen. Want hee hij hoort toch met zijn ci. Mijn lontje is wat korter, kan wat minder hebben, en het denken is daardoor ook negatiever als wat ik gewend ben van mezelf.

Om bovenstaande reden is het dus even wat stil rondom mijn blogs. Het lukt me gewoon even niet. Elke dag is het weer afwachten hoe het gaat. Sommige dagen sleur ik mezelf de dag door, blij als ik ‘s avonds weer naar bed kan en mag. Ik hoop na de operatie snel weer mezelf te zijn en jullie weer volop te spammen met onze belevenissen.

afbeelding met quote via shutterstock