Het lijkt pas gisteren – deel 3

In de afgelopen weken schreef de eerste twee delen van mijn ‘het lijkt pas gisteren’-trilogie. Hier kun je deel 1 nog eens nalezen en als je hier klikt kun je lezen over de tijd in het ziekenhuis met zoonlief Quinten.

Het lijkt pas gisteren dat ons ‘normale’ leventje start. Zoals in het vorige artikel gezegd waren mijn ouders er om ons op te vangen bij thuiskomst. We hadden geen recht meer op kraamzorg en na een uurtje beschuit met muisjes eten, vertrokken ze… En daar zaten we dan. Mét baby. In ons huis. En nu?

Het lijkt pas gisteren dat ik mijn eerste moederdag vier, pas één dag thuis. Quinten huilt veel, hij moet echt wennen aan de andere, véél rustigere omgeving.

Het lijkt pas gisteren dat ik eindelijk het licht zie. Ritme, ritme, ritme! Na twee dagen is zoonlief ineens rustiger en helemaal tevreden. En dat is nooit meer veranderd. Sterker nog, sinds dat hij het lachen heeft ontdekt, heeft hij nauwelijks meer gehuild.

Sindsdien ging het snel.

Het lijkt pas gisteren dat Quinten zich voor het eerst omrolt.

Het lijkt pas gisteren dat hij zijn eerste hapje groente krijgt.

Het lijkt pas gisteren dat we voor controle teruggaan naar het ziekenhuis en alles perfect is.

Het lijkt pas gisteren dat hij voor de eerste keer met de pot mee eet, dat zijn eerste tandjes doorkomen.

Het lijkt pas gisteren dat ik me realiseer dat we al een halfjaar verder zijn, maar dat ik nog altijd bezorgd ben, flashbacks van het ziekenhuis houd, die vieze handenalcohol-geur nog altijd ruik, zonder dat dat in de buurt is. Bah!

Het lijkt pas gisteren dat we jouw derde slaapje eraf doen, nu hoef je zelfs al niet meer de avondfles, voor we je naar bed brengen.

Het lijkt pas gisteren dat we lekker samen op pad gingen en een flinke wandeling met de hond maakten. Oh nee, wacht… Dat wás gisteren!

Zo cliché, maar wat gaat het allemaal verschrikkelijk snel. Zo heb ik de positieve zwangerschapstest in mijn hand en na één keer knippereren met mijn ogen heb ik geen baby meer, maar al een hele jongen. Een jongetje die zichzelf voortbeweegt, op zijn eigen kont kan zitten zonder ondersteuning. Een mannetje die zichzelf, zonder échte woorden, al behoorlijk uit kan drukken, precies weet wat hij wel of niet wil. Ja ik weet het, ‘officieel’ is hij nog een baby, maar ik haal het er niet meer uit.

Ik geniet, ik geniet echt met volle teugen. Ik mis dat hele kleine, afhankelijke baby’tje, maar ik kijk ook uit naar zijn eerste woordjes (op ‘mamamamamamama’ na), zijn eerste stapjes en verder.

Ja, we hebben een enorme shitstart gaat en tot de dag van vandaag heeft dat invloed op hoe het met ons gaat. Mijn doel is om hem hier zo weinig van te laten merken en volgens mij gaat dat wel aardig. En anders hebben we altijd nog manlief die mij met beide beentjes op de grond kan zetten.

Het lijkt pas gisteren