Nooit meer naar de Neonatoloog

Het is 1 oktober 2015 en ik stap samen met Leia het ziekenhuis in om weer op controle te gaan bij de neonatoloog-kinderarts. Ik vind het altijd fijn om bij dokter Shabo langs te gaan. Hij is vanaf het moment dat Leia ter wereld kwam al haar neonatoloog-kinderarts en wanneer het gaat om de groei en ontwikkeling van Leia, zijn wij altijd op zijn oordeel en adviezen af gegaan.

Het is een vriendelijke man die je in moeilijke situaties aan het lachen kan maken, de tijd voor je neemt en het aller belangrijkste; een arts die je altijd serieus neemt. Het maakt niet uit wat voor vraag je hebt, wat je zorgen ook zijn. Bij hem kun je ze uitspreken en hij probeert altijd op een zo goed mogelijke manier alle twijfel of zorgen bij je weg te nemen.

De reden dat ik alléén op zijn oordeel af ga is omdat hij ons volledig vertrouwd heeft gemaakt met het prematuur ouderschap. Hij is één van de beste neonatologen die in ons ziekenhuis rondloopt en no offense, maar het consultatiebureau hield nooit echt goed rekening met het feit dat Leia prematuur en dysmatuur geboren is, ze zaten dus altijd te zeuren over haar lengte en gewicht. Gelukkig is dat inmiddels wel verandert, maar in het begin was dit voor ons als jonge ouders ontzettend frustrerend en het maakte mij ook heel erg onzeker waardoor ik de hele dagen aan mijn eigen kunnen als moeder zat te twijfelen.

Die bewuste donderdag, 1 oktober liepen wij de kinderafdeling op en zag ik al dat zijn kamerdeur open stond. Hij was nog druk aan de telefoon dus Leia en ik namen plaats in de wachtkamer. Nog geen 5 minuten later komt hij ons ophalen en begroet mij als altijd met een hand en spreekt Leia meteen met princess Leia aan. Hij is een man die dit soort kleine dingetjes onthoudt. We nemen plaats in zijn kantoor en hij vraagt hoe het met ons, en dan vooral hoe het met Leia gaat. Enthousiast vertel ik hoe goed ze eet, hoe ze aan het brabbelen is en dat haar eerste woordje mama is. Super trots natuurlijk. Ook vertel ik hem eerlijk dat ik moeite heb met het naderen van Leia’s eerste verjaardag, dat ik nachtmerries heb en flashbacks over de bevalling en de tijd daarna. Hij zegt me dat dit een heel normaal proces is bij ouders van prematuren en ik het even over me heen moet laten komen. “Het is oké om even verdrietig te zijn, ze gaat ook zo snel!”

Na dit gesprekje is het tijd om Leia te meten, wegen en lichamelijk te onderzoeken. De grafieken worden erbij gepakt en dokter Shabo is ontzettend tevreden over de ontwikkeling en groei van Leia. De woorden die hij vervolgens uitspreekt komen bij mij niet helemaal binnen;

“Gezien Leia het zo goed doet, voorzie ik verder geen problemen. Wat mij betreft is het niet meer nodig om haar hier onder controle te houden. Ik ben blij om te zien dat ze zo’n kleine vechter is met een stel verschrikkelijk lieve en krachtige ouders. Wanneer je mij nodig hebt in de toekomst, mag je natuurlijk altijd contact opnemen. De afdeling zal ook altijd voor jullie klaar blijven staan, maar het is niet meer nodig om haar nog te controleren.”

Mijn hoofd is blanco, ik kan niet nadenken dus ik schud hem de hand en bedank hem voor zijn tijd en moeite en zeg vervolgens ook nog dood leuk “tot de volgende keer!”. Waarop hij glimlacht en Leia nog even een handje geeft. Ik loop de deur uit, kijk nog eens achterom, zwaai even en loop de kinderafdeling af richting de uitgang. In het midden van het gangpad sta ik ineens stil. In het ‘winkelstraatje’ begint het besef ineens te komen en barst ik in tranen uit. Met keiharde snikken plof ik op een bankje neer en bel mijn moeder. Ze hoort meteen aan mijn stem dat er iets aan de hand is en ik begin nog harder te huilen. Ik kom niet uit mijn woorden. “De neonatoloog, ik hoef niet meer heen. Met Leia”. Ik snap niets van mezelf en terwijl mijn moeder mij probeert te kalmeren aan de telefoon, reikt een onbekende dame mij een zakdoekje aan. Ik glimlach door mijn tranen heen en besef nu heel goed wat dokter Shabo mij heeft duidelijk gemaakt.

Leia hoeft niet meer naar de neonatoloog. Waarom ik in tranen uitbarstte? Waarschijnlijk omdat mijn ‘stok achter de deur’ verdwenen is. Als Shabo zei dat iets goed was, dan vertrouwde ik daarop, ik werd zekerder in mijn eigen moedergevoel. De bevestiging die ik bij hem altijd kreeg is ineens verdwenen. Nu moet ik echt volledig op mezelf en op Marco afgaan. Wat als ik het fout doe? Daarnaast geven de tranen ook het gevoel van  opluchting en trots aan, tranen van blijdschap. Blijkbaar doen wij het goed genoeg als ouders aangezien Leia zo sterk is en zichzelf zo goed ontwikkeld.

Ik heb mijn studie afgemaakt, dus mijn diploma op zak. Ik heb een super leuke baan en ik hoef niet meer van hot naar her te reizen met haar, daarnaast werd Leia 6 dagen na dit bezoekje 1 jaar én wij zijn neonatoloog vrij. Er komt nu langzaamaan rust in de keet en waarschijnlijk ben ik daar gewoon bang voor. Bang dat dan de echte ‘klappen’ van Leia’s geboorte gaan komen..

De laatste keer bij de neonatoloog, ik herinner het me nog als de dag van gisteren.

neonatoloog